W pracy omówiono historię powstania skali porostowej Hawkswortha i Rose’a (1970), która odegrała w Europie bardzo istotną rolę w rozwoju badań bioindykacyjnych i monitorowaniu zanieczyszczeń atmosferycznych. Skala ta została stworzona do oceny zanieczyszczenia powietrza dwutlenkiem siarki w okresie, w którym jego stężenia osiągały niespotykane dziś wartości. W związku ze znaczną poprawą jakości powietrza i wyraźnym spadkiem wartości stężeń SO2 w minionych latach (poniżej przyjętego w skali dolnego progu wrażliwości porostów, tj. 30 µg/m3), dalsze stosowanie tego narzędzia (zgodnie z założeniami przyjętymi przez jej autorów) nie znajduje jednak uzasadnienia. W pracy zwrócono uwagę na istnienie innych procedur oceny jakości powietrza atmosferycznego (lub szerzej – środowiska), opartych o wskaźniki różnorodności porostów (np. Lichen Diversity Value – LDV). Mimo że narzędzia te nie pozwalają identyfikować konkretnych zagrożeń (zarówno w wymiarze jakościowym jak i ilościowym), wydają się być równie atrakcyjne i wartościowe jak skala porostowa, a co najważniejsze – odpowiadają na najbardziej aktualne problemy środowiskowe.