Proces zacierania powierzchni betonowych ma istotny wpływ na zmniejszenie ilości defektów, zwiększenie trwałości elementu i może być stosowany do uzyskania wymaganej faktury, chropowatości powierzchni. Proces zacierania wykonuje się przeważnie z pomocą zacieraczek tarczowych, w których elementy robocze obracają się jednostajnie wokół osi zacieraczki, a oś zacieraczki porusza się ruchem jednostajnym postępowym po prostej. Maszyny tego typu są wydajne i niezawodne, dlatego są często wykorzystywane w zastosowaniach przemysłowych. Wadą tego rozwiązania jest nierównomierność obróbki powierzchni wynikająca z kinematyki maszyny. Największą wydajność osiągają zacieraczki z elementem roboczym w kształcie koła, ponieważ wykorzystują pełną powierzchnię przeznaczoną na elementy robocze. Aby zwiększyć równomierność obróbki w pracy, analizowano model zamieniający pojedynczą tarczę kołową przez tarczę trójelementową składającą się z współśrodkowych elementów koła i dwóch pierścieni, które mogą poruszać się z różnymi prędkościami obrotowymi. Układ taki wykorzystuje maksymalnie powierzchnię na elementy robocze, jak tarcza pełna. Optymalizacja geometrii i kinematyki takiego układu pozwala osiągnąć potrzebne z punktu widzenia technologicznego skuteczności zacierania przy zwiększeniu równomierności obróbki. Wykorzystanie szerokości obróbczej mniejszej od średnicy tarczy pozwala wybrać obszar oddziaływania o największej równomierności oddziaływania przy pojedynczym przejściu tarczy.