Opierając się na diagramach równowag metastabilnych minerałów siarczkowych zdefiniowano hydrofobowość i flotowalność: naturalną, bezkolektorową i ksantogenianową. Przyjmując, że przyczyną hydrofobowości bezkolektorowej są produkty utleniania, tj. siarka lub kowelin zajmujące powierzchnię zgodną z ich stechiometrycznym udziałem w reakcjach anodowych, obliczono maksymalne średnice ziaren, które jeszcze mogą flotować. Przyjmując za Warkiem, że w roztworach ksantogenianu osiągane są kąty zwilżania 60°, we flotacji dwuksantogenem zaś 70° obliczono średnice ziaren flotujących. Pokazano, że między obliczonymi średnicami ziarna D₁⁰ a wyznaczonymi w dotychczasowych badaniach flotometrycznych, określających hydrofobowość (flotacja ziaren pojedynczych) istnieje zależność liniowa o współczynniku korelacji równym 0,99, zaś określającymi bezkolektorową flotowalność (flotacja zbioru ziaren) (Dz, cm) istnieje zależność, którą można opisać równaniem paraboli: (D10 − 0,01)² = 0,415D_z (± 0,003) flotowalność ksantogenianową i dwuksantogenową natomiast równaniem: (D10 − 0,03)² = 0,144D_z (± 0,003) (D₁, D_z w cm) Zależności te eliminują wpływ agregacji ziaren na flotację, pozwalając z oszacowanych lub obliczonych średnic ziaren D₁ obliczyć wskaźnik flotometryczny L₅₀ = D_zρ’, gdzie ρ’ jest gęstością ziarna w wodzie w g⋅cm^–3. Flotowalność zbioru ziaren w rurce Hallimonda oceniana flotometrycznym wskaźnikiem L_50max wynika ztermodynamiki układu oraz energii międzyfazowej na trzech granicach faz.