Artykuł omawia zagadnienie tożsamości narodowej urodzonych za granicą pracowników akademickich, którzy znaleźli zatrudnienie w Polsce. Na podstawie stu wywiadów pogłębionych udziela on odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu urodzeni za granicą pracownicy naukowi czują się Polakniami oraz jak bardzo są częścią polskiej wspólnoty naukowej, a także analizuje, na czym opiera się ich poczucie przynależności do tych zbiorowości. Badanie pokazało, że podczas gdy uczestnicy wywiadów relatywnie rzadko czuli się Polkami i Polakami, to często deklarowali przynależność do polskiej wspólnoty naukowej. Sposób, w jaki prezentowali swoje miejsce w obrębie obu tych wspólnot, każe zadać pytanie o adekwatność ogólnej kategorii „insiderów”, ponieważ urodzeni za granicą pracownicy akademiccy okazali się bardzo zróżnicowaną zbiorowością. Niektórzy z nich traktowali Polskę instrumentalnie – jako etap w karierze naukowej, lecz byli też tacy, którzy zostawali polskimi patriotami. Ci ostatni, dość niespodziewanie, optowali za nauką lokalną, nie wspierając umiędzynarodowienia.