Asysta osobista dla osób niepełnosprawnych w Polsce nie jest dostępna jako kompleksowa polityka państwowa, jest to raczej rozproszona, fragmentaryczna usługa realizowana na bazie projektów. Brakuje krajowej strategii niezależnego życia (w tym rozwiązań dla pomocy osobistej jako kluczowego jej narzędzia) i planu deinstytucjonalizacji usług wsparcia. Osoba niepełnosprawna jako niezależny podmiot zdaje się być niewidzialna dla ustawodawców, mimo obecnych w dyskursie publicznym postulatów dotyczących usług „szytych na miarę” czy „profilowania pomocy”. Jednocześnie dokonują się nieskoordynowane zmiany dotyczące wsparcia osób z niepełnosprawnością, w tym usług asystenckich. Częściowo są one wymuszone ratyfikowaniem przez Polskę (2012) Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, częściowo zaś wynikają z oddolnych innowacji społecznych organizacji pozarządowych. W artykule autorki analizują czynniki odpowiedzialne za obecny stan rzeczy w kontekście teorii modernizacji narzuconej, akcentując powierzchowność zmian instytucjonalnych. Podjęta też zostanie dyskusja dotycząca ograniczeń modelu usług asysty osobistej jako usług włączających osoby niepełnosprawne w główny nurt życia społecznego.