Artykuł stanowi analizę motywu Żyda Wiecznego Tułacza w twórczości Aleksandra Wata. Autorka sięga po teksty, które w dotychczasowych badaniach dotyczących tego tematu były pomijane. Ważną częścią refleksji na temat motywu Ahaswera stanowią listy do żony oraz notatnikowe zapisy poety. Postać Żyda Wiecznego Tułacza w twórczości Aleksandra Wata przechodzi drogę od figury zbiorowości do znaku losu jednostki. Ahaswer staje się jedną z figur kultury, które Wat czyta przez pryzmat swojego życia. Z czasem w twórczości Wata Ahaswer zostaje obdarzony poczuciem winy i koniecznością odpokutowania swoich grzechów. Chronologicznie ostatnie teksty podejmujące tę problematykę pozwalają na podjęcie próby interpretowania postaci Ahaswera jako figury nowoczesnej.